Την 24η Ιανουαρίου 1926, ο Θ. Πάγκαλος διαψεύδοντας τις
παραπάνω διαβεβαιώσεις του έλαβε ένα μέτρο, το οποίο από τους εχθρούς
του χαρακτηρίστηκε ως «ληστεία μετά φόνου όλου του λαού». Με διάταγμα
που εκδόθηκε οριζόταν ότι τα κυκλοφορούντα χαρτονομίσματα θα κόβονταν με
το ψαλίδι κατά το ¼ και η αξία τους θα μειωνόταν κατά 25%. Για
παράδειγμα, ένας που είχε στην κατοχή του 1000 δραχμές θα κατείχε στο
εξής μόνο 750 δρχ.. Με το «εύρημα» αυτό το Δημόσιο μπορούσε να τυπώσει
χαρτονόμισμα ίσης αξίας χωρίς να αυξηθεί ο όγκος του κυκλοφορούντος
χρήματος. Και φυσικά το νέο χαρτονόμισμα θα περιερχόταν στα δημόσια
ταμεία. Με τη ρύθμιση αυτή το κράτος άρπαξε από τις τσέπες των Ελλήνων
1.250.000.000 δραχμές. Για να χρυσώσει το χάπι, το διάταγμα όριζε ότι το
κομμάτι του χαρτονομίσματος που ψαλιδιζόταν θα μπορούσε ο πολίτης να το
ανταλλάξει στις τράπεζες με ομολογίες ίσης αξίας, οι οποίες θα του
απέφεραν τόκο 6%. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι τις ομολογίες δεν μπορούσε
να τις εξαργυρώσει. Έτσι του έμενε ως παρηγοριά ο ετήσιος τόκος. Έχανε
δηλαδή στο χιλιάρικο 250 δραχμές και σε αντιστάθμισμα θα έπαιρνε 15
δραχμές το χρόνο.Η διχοτόμηση του χαρτονομίσματος που έκανε το 1926 το καθεστώς του Θ.
Πάγκαλου ουσιαστικά ήταν επανάληψη ενός «κουρέματος» που είχε κάνει κατά
το 1922 ο τότε υπουργός των Οικονομικών Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης. Για να
αντιμετωπίσει την οικονομική αιμορραγία, που προκαλούσε η συνεχιζόμενη
Μικρασιατική Εκστρατεία, έφερε στη Βουλή την 21η Μαρτίου
1922 ένα νομοσχέδιο. Σύμφωνα μ’ αυτό επιτρεπόταν στην Κυβέρνηση να
συνάψει εσωτερικό αναγκαστικό δάνειο μέχρι του ποσού των 1.500.000.000
δραχμών με επιτόκιο 7% (1ο άρθρο). Και τότε διχοτομήθηκε το
χαρτονόμισμα και οι Έλληνες έχασαν το 50% των αποταμιεύσεών τους. Έναντι
των χρημάτων που τους πήρε το κράτος τους έδωσε έντοκες ομολογίες, τις
οποίες θα αποπλήρωνε εντός μιας εικοσαετίας
από Παύλο Παπανότη , συνταξιούχο εκπαιδευτικό
