ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΑΡΑΘΕΜΑΤΟΣ

Ανάλυση παραθέματος με μια περισσότερη ελευθερία...

Τίτλος.

Η οικονομική κατάσταση της χώρας στην αυγή της ανεξαρτησίας

Περιεχόμενο παραθέματος.

Μαζί με τους ιστορικούς αυτής της περιόδου του πόνου, ας μεταφερθούμε στις κορυφές των βουνών της Ελλάδας... ας στρέψουμε γύρω το βλέμμα μας... Τι απελπισία!... Παντού ερείπια! Άμορφοι όγκοι και χαλάσματα που ακόμα καπνίζουν, δακρυσμένες γυναίκες, οικογένειες χωρίς ψωμί! Μάταια αναζητούμε τις πόλεις, ούτε χωριά δεν υπάρχουν!

1

Το πρώτο στοιχείο που θα με βοηθήσει στην ανάλυση μου είναι φυσικά οι ιστορικές γνώσεις που διαθέτω. Για εσάς οι ιστορικές γνώσεις είναι οι πληροφορίες του βιβλίου σας τις οποίες οφείλετε να έχετε διαβάσει, μηρυκάσει, και τελικά χωνέψει ώστε να μπορείτε να κατανοείτε το περιεχόμενο του παραθέματος που διαβάζετε.

Παρατήρηση 1 

Ο τίτλος του παραθέματος καθοδηγεί σαν καλός ποιμένας τη σκέψη μου στα δύσβατα μονοπάτια του ιστορικού βιβλίου. Διαβάζω για λίγο χρόνο το παράθεμα και διαπιστώνω ότι μιλάει για φτώχεια, πόνο, δυστυχία, για κατεστραμμένες πόλεις και χωριά, για ερείπια, για έλλειψη τροφής. Αυτό με οδηγεί στο να τοποθετήσω τις ιστορικές μου γνώσεις στην πρώτη σελ. της ύλης μου.

Παρατήρηση 2

Είναι εμφανές ότι για την ανάπτυξη του κειμένου του χρησιμοποιεί τις πληροφορίες των ιστορικών εκείνης της περιόδου και διαμέσου της ματιάς τους μεταφέρει τον εαυτό του , το βλέμμα του και το δικό μας βλέμμα στην Ελλάδα μετά την ανεξαρτησία. Τοποθετεί μάλιστα τον εαυτό του στις κορυφές των βουνών προκειμένου να έχει όλη την εικόνα της χώρας μπροστά του.

Ξεκινώ την ανάλυση ( με περισσότερη ελευθερία στη γραφή μου )...

Ο συγγραφέας του παραθέματος εντρυφώντας τα κείμενα των ιστορικών που αφορούσαν την εικόνα της Ελλάδας μετά την ανεξαρτησία διακατέχεται από ακατάσχετη θλίψη και απόγνωση, καθώς έχοντας τοποθετήσει νοερά τον εαυτό του στις υψηλότερες κορυφές των βουνών της Ελλάδας κοιτώντας με το διαυγές βλέμμα του όλη την ελληνική επικράτεια διαπιστώνει το διάχυτο πόνο, την απύθμενη φτώχεια και την γενικευμένη απελπισία που διαφέντευαν εκείνα τα πρώιμα χρόνια της ανεξαρτησίας τη δύσμοιρη μικρή πατρίδα μας.

Στη μικρή Ελλάδα εκείνης της περιόδου δεν ήταν εφικτό κάποιος να διακρίνει ούτε πόλεις, ούτε χωριά. Όλα ήταν κατεστραμμένα. Μόνο μαύρους, πυκνούς καπνούς μπορούσε κάποιος να παρατηρήσει να ''χορεύουν λυπητερό χορό'' πάνω από τα χαλάσματα, και γυναικόπαιδα να περιφέρονται καταπονημένα και δακρυσμένα από την έλλειψη τροφής και την γενικότερη καταστροφή που είχε επιφέρει ο αγώνας της ανεξαρτησίας.