#backtotop { padding:5px; position:fixed; bottom:10px;right:10px; cursor:pointer; }
...ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑ ΜΑΝΤΑΣ-ΧΑΛΚΙΔΑ 2221062592-

Σάββατο 6 Ιουνίου 2015

Η ΣΤΕΓΑΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ


Με βάση το ιστορικές γνώσεις και το παρακάτω παράθεμα να αναπτύξετε τις μεθόδους που χρησιμποιήθηκαν για τη στέγαση των προσφύγων 

Είναι χαρακτηριστικό ένα δημοσίευμα της εφημερίδας ΕΜΠΡΟΣ (φύλλο της 23ης Δεκεμβρίου 1928):
     « Ο συνοικισμός της Νέας Κοκκινιάς κατοικείται σήμερον από πεντήκοντα δύο χιλιάδας κατοίκων, εκ των οποίων αι τριάκοντα δύο κατοικούν εις τον λιθόκτιστον – αλλά ετοιμόρροπον πάντοτε – συνοικισμόν της Ε.Α.Π.. Αι λοιπαί είκοσι χιλιάδες κατοικούν εις τον πλινθόκτιστον κρατικόν συνοικισμόν και σε διάφορες παράγκες.
    Η Ε.Α.Π., ανεγείρουσα τον συνοικισμόν, δεν έλαβεν υπ’ όψιν της τας αγοραστικάς ανάγκας εκείνων οι οποίοι επρόκειτο να κατοικήσουν και έτσι εις έναν συνοικισμόν κατοικούμενον από 52.000 κατοίκων όχι μόνον δεν έκτισεν αγοράν, αλλ’ ούτε ένα καν κατάστημα.
     Κι όμως η Κοκκινιά αριθμεί σήμερον 3.600 καταστηματάρχας και επαγγελματίας, οι οποίοι στεγάζονται φυσικά εντός καταστημάτων. Αυτά τα εδημιούργησεν η ανάγκη και το εμπορικόν δαιμόνιον του Έλληνος. Οι πρόσφυγες επαγγελματίαι παντός είδους, παντοπώλαι και μικρέμποροι, μικροτεχνίται και μεταπράται, μετέτρεψαν τας ισογείους κατοικίας των – ένα δωμάτιον και κουζίνα – εις καταστήματα. Εκράτησαν δηλαδή την κουζίνα, ένα μακρόστενον πράγμα εις το οποίον εστεγάσθη η οικογένειά των, και το δωμάτιον, διαστάσεων 4 Χ4, το έκαναν κατάστημα. Όσοι όμως δεν είχον ισογείους κατοικίας; Αυτοί κατέφυγον εις διαφόρους γηγενείς και ενοικίασαν οικόπεδα, επί των οποίων ανήγειραν διάφορα ξύλινα παραπήγματα. Αυτοί είναι οι ολιγώτεροι και οι σχετικώς περισσότερον εύποροι, οι οποίοι είχον τα μέσα να κατασκευάσουν το παράπηγμά των. Οι άλλοι όμως, οι περισσότεροι, έχουν μεν ένα καταστηματάκι, δεν έχουν όμως σπίτι […]».
     Και ενώ οι προσφυγικοί συνοικισμοί παρουσίαζαν άπειρες ελλείψεις, διάφοροι «υπεύθυνοι» για τα στεγαστικά προγράμματα με συνεντεύξεις τους σε εφημερίδες επαίρονταν τόσο για την ταχύτητα με την οποία υλοποιούνταν όσο και για την «καλή» ποιότητα των κατασκευαζόμενων έργων και τη μέριμνα του κράτους για τη χρηματοδότησή τους. Ενδεικτικό είναι ένα δημοσίευμα της εφημερίδας ΕΜΠΡΟΣ ( φύλλο της 17ης Απριλίου 1926) με αφορμή την ανέγερση του συνοικισμού της Νέας Φιλαδέλφειας:
« Εις την Ανωτάτην Διεύθυνσιν Προσφύγων παρεχωρήθη υπό του υπουργείου των Οικονομικών ποσόν 5 εκατομμυρίων διά την συνέχισιν των εργασιών του παρά τον Ποδονίφτην συνοικισμού «Νέα Φιλαδέλφεια».
      Τα οικήματα του νέου συνοικισμού θα έχουν περατωθεί τελείως εντός έξι μηνών, θα παραδοθούν δε τότε εις την υπηρεσίαν του υπουργείου προς διανομήν εις τους πρόσφυγας. Εν τω μεταξύ υπό του μηχανικού κ. Κορυζή μελετώνται τα σχέδια υδρεύσεως και αποχετεύσεως του συνοικισμού. Πιστεύεται όσον ούπω να προκηρυχθή δημοπρασία διά την εκτέλεσιν και των έργων τούτων, ίνα συγχρονισθή η αποπεράτωσίς των με την αποπεράτωσιν του όλου συνοικισμού. Ο νέος συνοικισμός θα έχη όψιν μικράς ευρωπαϊκής πόλεως με θαυμασίαν ρυμοτομίαν, πλατείας και κήπους. 
     Υπό της Ανωτάτης Διευθύνσεως Προσφύγων ωρίσθη εις 200 εκατομμύρια το δαπανητέον κατά το οικονομικόν έτος 1926 – 1927 ποσόν διά τας προσφυγικάς αστικάς εγκαταστάσεις […]».

Πηγή  chronontoulapo.wordpress.com Ιούνιος 1 2013 από

Παύλοs Παπανότηs, συνταξιούχος εκπαιδευτικός

Πίσω στην κορυφή