Με βάση το ιστορικό σας παράθεμα και τις ιστορικές σας γνώσεις να αναπτύξετε το Σύνταγμα του 1844 τα θετικά και αρνητικά του σημεία
Αδυναμίες του
του Συντάγματος του 1844 ήταν
1.το ότι δεν κατοχυρώθηκε συνταγματικά το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και
συνεταιρίζεσθαι, πράγμα που εμπόδισε τη συγκρότηση
κομματικών μηχανισμών και 2. το ότι στις διατάξεις του
δεν προβλεπόταν η αναθεώρησή
του. Πρόκειται ασφαλώς για ένα απολύτως αυστηρό Σύνταγμα, αφού μόνο με νέο
Σύνταγμα ήταν δυνατή η μεταβολή του παρόντος. Το Σύνταγμα του 1844 ήταν συντηρητικό
και μοναρχικό. Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε
έργο της συντακτικής Συνέλευσης, αλλά του ίδιου του βασιλιά με τον οποίο η Εθνοσυνέλευση
απλώς συνέπραξε. Μπορεί ο Όθων να μην παραχώρησε αυτοβούλως αλλά αναγκαστικά (λόγω της εξέγερσης της 3ης Σεπτεμβρίου
1843) το νέο Σύνταγμα. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα «σύνταγμα–συνάλλαγμα»
ανάμεσα στον βασιλιά και το Έθνος, ο οποίος έτσι διασφάλιζε την παραμονή του στο θρόνο
Προφανώς δεν μπορεί
να αμφισβητηθεί το γεγονός ότι το Σύνταγμα του 1844 είχε νομική, πολιτική, ιδεολογική και συμβολική αξία. Το
συγκεκριμένο Σύνταγμα, μολονότι καθιέρωνε τη συνταγματική μοναρχία, διασφάλιζε και θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα, ενώ
σε πολλές διατάξεις του ανιχνεύονταν
σπέρματα του κοινοβουλευτικού ελέγχου της κυβέρνησης και οι πρώτες βάσεις ανάπτυξης του κοινοβουλευτικού
συστήματος. Καταλήγοντας, το δικαίωμα της
καθολικής ψηφοφορίας δημιούργησε νέους όρους για την πολιτική και κομματική
δράση, καθώς ανοίχτηκε ευρύ πεδίο για τη
συμμετοχή πολιτών και κομμάτων στο δημόσιο βίο και διευκολύνθηκε η διεκδίκηση συμφερόντων. Όπως φάνηκε αρκετά γρήγορα, ο Όθωνας, παρόλο που δέχτηκε την εγκαθίδρυση συνταγματικού πολιτεύματος, δεν είχε τη διάθεση να το
εφαρμόσει πιστά. Από την αρχή, παραβιάζοντας το
πνεύμα του Συντάγματος, προσπαθούσε έκδηλα να συγκεντρώσει στα χέρια του όλο και περισσότερη εξουσία. Δε δίσταζε
μάλιστα να ενισχύει τους κυβερνητικούς υποψηφίους
στις εκλογές, να διορίζει και παύει υπουργούς κατά
βούληση χωρίς την προηγούμενη έγκριση της βουλής,
τακτική που οδηγούσε τα κόμματα της αντιπολίτευσης σε διαρκή σύγκρουση μαζί του, καθώς και να λαμβάνει
πιεστικά μέτρα κατά της ελευθερίας του τύπου
και της ανεξαρτησίας των συνειδήσεων. Αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής υπήρξαν οι
λεγόμενες αυλικές κυβερνήσεις.
Πηγή
acadimia.edu από Αμαλία Σκούρα
